KhmerPronunciationEnglish/Notes#occ
ឈ្មោះ cmʊəh 1. name
2. to be named/called		 39/24

Link to overview page
Link to dictionary

Getting someone’s attention — Dialogue 1


ជួបតាមផ្លូវ (នៅឆ្ងាយពីគ្នា ត្រូវស្រែកហៅឈ្មោះ)
បូរ៉ា៖ អេ ធារី!
ធារី៖ អូ បូរ៉ា!
បូរ៉ា៖ កំពុងទៅណាហ្នឹង?

Asking “How do you write this?” — Dialogue 4


អ្នកចុះឈ្មោះ៖ ឈ្មោះអីដែរ?
ពិសិដ្ឋ៖ ចាន់ ពិសិដ្ឋ។
អ្នកចុះឈ្មោះ៖ ចាន់ ហ្នឹង ព្រះចន្ទ ហ្នឹងមែន? ប្រកបឲ្យតិច បានអេ៎?
ពិសិដ្ឋ៖ មិនមែន ព្រះចន្ទ អេ៎។ ច ស្រៈអា ន បន្តក់ ធម្មតា។

Getting someone’s attention — Dialogue 2


នៅក្នុងឡានក្រុងឬរទេះភ្លើង (នៅជិតគ្នា អាចកេះឬប៉ះស្មា ហៅឬមិនបាច់ហៅឈ្មោះ)
តារា៖ អេ!
វុទ្ធី៖ អូ បងតារា!
តារា៖ សម្លឹងមើលទូរស័ព្ទឡើងភ្លឹក!
វុទ្ធី៖ ជួនគ្នាម្ល៉េះ! ទៅណាមកណាបង?

Asking “How do you write this?” — Cultural note


តួអក្សរខ្មែរកើតឡើងដោយការផ្គុំព្យញ្ជនៈ ស្រៈ ជើង និង សញ្ញាផ្សេងៗ។ តួអក្សរខ្លះមិនមានសំឡេងនៅក្នុងពេលអាននោះទេ ដូចជា រ ជាដើម ដូច្នេះ សូម្បីជនជាតិខ្មែរក៏មានការលំបាកក្នុងការចងចាំអក្ខរាវិរុទ្ធទាំងអស់ផងដែរ ហើយត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ននៅពេលសរសេរឈ្មោះ ព្រោះអាចមានពាក្យសូរដូច។

Answering the phone — Dialogue 2


អ្នកមិនស្គាល់គ្នា
សំណាង៖ អាឡូ ជម្រាបសួរ។
សុភាព៖ អាឡូ ជម្រាបសួរបង។ ខ្ញុំពួកម៉ាករបស់កញ្ញា ឈ្មោះសុភាព។
...
សុភាព៖ អូខេ ខ្ញុំយល់ហើយបង។ អរគុណច្រើន។
សំណាង៖ អូខេ អីចឹងប៉ុណ្ណឹងសិនចុះអីចឹង។ បាយបាយ!
សុភាព៖ ចាស បាយបាយបង! អរគុណ។ សុខសប្បាយ។

Answering the phone — Cultural note


នៅពេលទទួលទូរស័ព្ទ ជាទូទៅ ជនជាតិខ្មែរមិនណែនាំខ្លួនទៅកាន់អ្នកដែលទូរស័ព្ទមកនោះទេ គឺ គ្រាន់តែនិយាយថា “អាឡូ” ឬក៏ “អាឡូ ជម្រាបសួរ” តែប៉ុណ្ណោះ។
ប៉ុន្តែ សម្រាប់ក្រុមហ៊ុនដែលផ្ដល់សេវាកម្មផ្សេងៗ នៅពេលលើកទូរស័ព្ទរបស់អតិថិជន ត្រូវណែនាំឈ្មោះក្រុមហ៊ុន ឧទាហរណ៍ “អាឡូ ក្រុមហ៊ុន ... ជម្រាបសួរ មានអីឲ្យជួយដែរបង?”។

Identifying items or people 2 — Dialogue 2


កម្មវិធីប្រឡងចម្រៀងនៅក្នុងទូរទស្សន៍
សោភា៖ កា កាឯងថាអ្នកណាច្រៀងពីរោះជាងគេ?
កណ្ណិកា៖ ខ្ញុំថាម្នាក់ឈ្មោះ ពិសី។
សោភា៖ មួយណា?
កណ្ណិកា៖ ម្នាក់ពាក់រ៉ូបពណ៌ស អង្គុយនៅជិតពិធីករនៅជ្រុងនោះ។ ចុះភាឯង ចូលចិត្តមួយណា?
សោភា៖ ខ្ញុំថា ម្នាក់ប្រុសឈ្មោះវិចិត្រ រៀងគ្រាន់បើជាងគេ។ ម្នាក់អង្គុយនៅខាងស្ដាំដៃពិសីហ្នុង។

Asking “What is he doing?” — Cultural note


ការសួរថា “កំពុងធ្វើអីហ្នឹង [ឈ្មោះ/បង/អូន/ម៉ាក់ ជាដើម]?” គឺជាការផ្ដើមការសន្ទនាជាទូទៅ និងបង្ហាញភាពស្និទ្ធស្នាលមួយ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះ អ្នកអាចនឹងទទួលបានចម្លើយថា “មានអី”។ នេះមានន័យថា អ្នកឆ្លើយខ្ជិលឬមិនចង់ពន្យល់ប្រាប់យើងនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ចម្លើយបែបនេះមិនចាត់ទុកថាជាការមិនគួរសមអ្វីឡើយ។

Inviting someone to eat together — Cultural note


នៅពេលកំពុងញ៉ាំអាហារ ហើយក្រឡេកឃើញអ្នកស្គាល់គ្នា ជនជាតិខ្មែរតែងតែបបួលអ្នកនោះ ឲ្យមកញ៉ាំដែរជាការគួរសម ដោយនិយាយថា “ញ៉ាំ ... ឈ្មោះ/បង/អូន/លោកពូ!” ឧទាហរណ៍៖
— ញ៉ាំបាយ បង!
— ញ៉ាំនំ អូន!
— ពិសាបាយ លោកពូ!
អ្នកដែលត្រូវបានគេហៅអាចបដិសេធដោយនិយាយថា “អត់អីទេ ញ៉ាំចុះ” ក៏បាន ឬក៏ទទួលយកចំណីបន្តិចបន្តួចក៏បាន។

Identifying items or people 1 — Dialogue 2


រកផ្ទះមិត្តភក្តិ
និមល៖ អាឡូ នីតា ខ្ញុំមកដល់មុខសាលាសន្ធរម៉ុកហើយ ផ្ទះនីតាឯងនៅណា?
នីតា៖ អូ និមលឯងជិះមកក្រោយសាលាម៉ោ ហើយរកមើលហាងបាយឈ្មោះពេញចិត្ត ផ្ទះខ្ញុំនៅជិតហាងហ្នុង។
និមល៖ នៅខាងណាហាង? ផ្ទះពណ៌អីគេ?
នីតា៖ នៅទល់មុខហាងហ្នឹងម៉ង។ ផ្ទះពណ៌ស មានឡានពណ៌ខ្មៅចតនៅពីមុខ។
និមល៖ អូខេ ហ្នឹងហើយ ខ្ញុំជិះទៅរកសិន។ បើរកអត់ឃើញ ចាំតេទៅម្ដងទៀត។

Requesting information — Dialogue 1


វុទ្ធី៖ បង សុំសួរតិច នៅហ្នឹងមានទូអេធីអឹមអេ៎បង?
អ្នកទទួលភ្ញៀវ៖ បាទមានតាស នៅជាន់ទី ៣ ជិតភោជនីយដ្ឋានជប៉ុនឈ្មោះស៊ូគីស៊ុប។
វុទ្ធី៖ អរគុណ! ចុះជណ្ដើរយន្តនៅខាងណាដែរ?
អ្នកទទួលភ្ញៀវ៖ បងអញ្ជើញដើរទៅត្រង់ ហើយបត់ស្ដាំបន្តិចទៅ ឃើញជណ្ដើរយន្តហើយ។
វុទ្ធី៖ អូ ខ្ញុំសុំសួរមួយទៀតចុងក្រោយ សុំទោសណា។ បន្ទប់ទឹកនៅខាងណាវិញ?
អ្នកទទួលភ្ញៀវ៖ បន្ទប់ទឹកនៅជិតជណ្ដើរយន្ត។ បងដើរសំដៅទៅជណ្ដើរយន្តទៅ ឃើញហើយ។
វុទ្ធី៖ អូ អរគុណហើយណា។

Identifying items or people 2 — Additional dialogue


សោភា៖ ម៉េចហើយ កា? ជួបបងសុគន្ធអេ៎?
កណ្ណិកា៖ អត់បានជួបផង តែបានប្រគល់ឯកសារទុកនៅអ្នកនៅហ្នុងហើយ គាត់ថាចាំគាត់ប្រគល់ឲ្យបងសុគន្ធ។
សោភា៖ ជួបអ្នកណាគេ?
កណ្ណិកា៖ ខ្ញុំអត់បានសួរឈ្មោះផង។ គាត់ពាក់វ៉ែនតា រាងខ្ពស់។
សោភា៖ ពាក់វ៉ែនតា ... អូ មានតែបងវាសនាហើយមើលទៅ។ គាត់ប្រុសត្រូវអេ៎?
កណ្ណិកា៖ ហ្នឹងហើយ។ និយាយស្ដីឡើងសុភាព។
សោភា៖ ហ្នឹងហើយបងវាសនា។ សុភាពបុរសស្មោះ។

Identifying items or people 2 — Cultural note


ពាក្យថា អា ដាក់នៅពីមុខឈ្មោះ ប្រើសម្រាប់តែហៅអ្នកដែលមានអាយុតិចជាងឬស្មើប៉ុណ្ណោះ។ វាក៏បង្ហាញភាពស្និទ្ធស្នាលផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ប្រជាជនខ្មែរធ្លាប់ហៅអ្នកកំប្លែងអាជីព ដោយប្រើពាក្យ អា នៅពីមុខឈ្មោះរបស់ពួកគាត់។ វាជាការមិនគួរសមនិងធ្លាប់ទទួលបានការរិះគន់ ដូច្នេះ គេបានប្ដូរមកហៅអ្នកកំប្លែង ដោយភ្ជាប់ពាក្យ នាយ ពីមុខវិញ។ អ្នកកំប្លែងល្បីៗនៅប្រទេសខ្មែរ រួមមាន នាយកុយ នាយក្រឹម នាយចាបចៀន ។ល។ ឈ្មោះទាំងនេះគ្រាន់តែជាឈ្មោះហៅក្រៅរបស់ពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះ។

Introducing oneself to others — Dialogue


អ្នកជាបុគ្គលិកថ្មីនៅក្រុមហ៊ុនមួយ តើអ្នកត្រូវណែនាំខ្លួនឯងយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?
បញ្ញា៖ ជម្រាបសួរ ខ្ញុំឈ្មោះ បញ្ញា។
វុទ្ធី៖ ជម្រាបសួរ។ រកអ្នកណាគេមែន?
បញ្ញា៖ អត់ទេ ខ្ញុំបុគ្គលិកថ្មី ទើបតែចូលធ្វើការថ្ងៃហ្នឹង។ ខ្ញុំនៅផ្នែកទីផ្សារ។
វុទ្ធី៖ អូ ខ្ញុំឈ្មោះ វុទ្ធី។ ខ្ញុំនៅផ្នែកទីផ្សារដែរទេតើ! នេះ ធារី នៅផ្នែកគណនេយ្យ។
ធារី៖ រីករាយដែលបានស្គាល់។ អង្គុយលេងសិនទៅ។ តិចទៀត បងសុខុម (ប្រធានផ្នែកទីផ្សារ) មកហើយ។
បញ្ញា៖ បាទ អរគុណបង។

Greetings and leave takings 1 — Cultural note


ពេលនិយាយថា ជម្រាបសួរ ឬ ជម្រាបលា ជនជាតិខ្មែរតែងលើកដៃសំពះបង្ហាញពីការគោរព។ ប៉ុន្តែ នៅពេលនិយាយថា សួស្ដី គឺមិនលើកដៃសំពះទេ។ នៅពេលជួបគ្នាដំបូង គឺមិនដឹងពីអាយុរបស់គ្នាទេ។ ដូច្នេះ មនុស្សភាគច្រើនតែងតែហៅគ្នាថា បង ជាការគួរសម។ ក្រៅពីពាក្យថា បង យើងអាចហៅទៅតាមអាយុ ដូចជា មីង ពូ អ៊ំ យាយ តា ។ល។ ជំនួសឲ្យពាក្យថា ឯង យើងអាចហៅឈ្មោះគេតែម្ដង។ ជនជាតិខ្មែរខ្លះនៅតាមខេត្ត ប្រើពាក្យថា គាត់ ជំនួសឲ្យពាក្យថា ឯង។

Asking for directions 1 — Dialogue 1


អ្នកមិនស្គាល់គ្នាដែលជួបតាមផ្លូវ
សោភា៖ បង សុំសួរតិច។ នៅម្ដុំហ្នឹងមានហាងកាហ្វេអាម៉ាហ្ស៉ូនអត់បង?
អ្នកតាមផ្លូវ ១៖ អាម៉ាហ្ស៉ូន?... នៅមុខនោះដូចមានហាងកាហ្វេមួយ តែមិនដឹងឈ្មោះអីអេ៎នៀក ...
អ្នកតាមផ្លូវ ២៖ ហ្នឹងហើយ កាហ្វេអាម៉ាហ្ស៉ូន! អគារពណ៌ខ្មៅ ហើយបៃតងតិចៗហ្នឹងមែន?
សោភា៖ ចា៎ស។ នៅមុខហ្នឹងមែនបង?
អ្នកតាមផ្លូវ ២៖ ហ្នឹងហើយ។ ទៅមុខ ដល់ភ្លើងស្តុប ហើយបត់ស្ដាំទៅ ឃើញហើយ។
សោភា៖ អូ ចា៎ស អរគុណច្រើនបង។

Asking for directions 1 — Dialogue 1


មិត្តភក្តិ
សោភា៖ វណ្ណា! វណ្ណាដឹងថាក្រសួងអប់រំនៅម្ដុំណាអេ៎?
វណ្ណា៖ ដឹងតាស។ នៅតាមផ្លូវនរោត្តមយើងនេះ។
សោភា៖ ផ្លូវនរោត្តម ... ផ្លូវឈ្មោះស្រដៀងគ្នា មិនដឹងផ្លូវណាទេនៀក ...
វណ្ណា៖ ចុះសោភាឯងស្គាល់សាលាចតុមុខអត់? នៅតាមផ្លូវជាមួយគ្នាហ្នុង។
សោភា៖ ឥឡូវ ឧទាហរណ៍ថាសាលាចតុមុខនៅនេះ ក្រសួងហ្នឹងនៅខាងណាវិញ? ខាងឆ្វេង ឬក៏ខាងស្ដាំ?
វណ្ណា៖ នៅទិសសំដៅទៅវិមានឯករាជ្យ។
សោភា៖ អូ! យល់ហើយ។

Admonishing someone / saying “Don’t do this!” — Cultural note


មានរឿងប្រៀបប្រដូចមួយដែលជនជាតិខ្មែរតែងលើកមកនិយាយនៅពេលមនុស្សដែលមានអាយុច្រើនជាងឬឋានៈខ្ពស់ជាងបង្ហាញឥរិយាបថថាគេមិនដែលខុស គឺ មានមនុស្សឈ្មោះកកំពុងអង្គុយនៅក្បែរកែវទឹកមួយ ពេលនោះ មនុស្សឈ្មោះខបានដើរមកប៉ះកែវទឹកធ្វើឲ្យកំពប់ទឹក។ កបានស្ដីឲ្យខថា “ឯងដើរមិនមើលកែវទឹកទេឬ?”។ ប៉ុន្តែ នៅពេលកជាអ្នកដើរមកប៉ះកែវទឹកធ្វើឲ្យកំពប់វិញ ស្រាប់តែកបន្ទោសទៀតថា “ឯងដាក់កែវមិនមើលមនុស្សដើរទេឬ?”។

Introducing oneself to others — Cultural note


នៅប្រទេសកម្ពុជា ការណែនាំខ្លួនឯងចំពោះមនុស្សទើបតែជួបគ្នាដំបូង ផ្ដើមឡើងដោយពាក្យថា សួស្ដី (អាយុប្រហែលគ្នា មិនចាំបាច់លើកដៃសំពះទេ) ឬពាក្យថា ជម្រាបសួរ (អាយុមើលទៅច្រើនជាង គួរលើកដៃសំពះផងដែរ)។ បន្ទាប់មក ភាគច្រើនណែនាំខ្លួនដោយខ្លីបំផុត គឺគ្រាន់តែប្រាប់ឈ្មោះតែប៉ុណ្ណោះ (ករណីណែនាំខ្លួនទៅកាន់មនុស្សតែម្នាក់ ឬតិចនាក់ ហើយពេលវេលាតិច) ឬក៏បន្ថែមដោយស្រុកកំណើត និងមុខរបរសព្វថ្ងៃ គឺថា ខ្ញុំឈ្មោះ ... ស្រុកកំណើតនៅ ... រាល់ថ្ងៃរៀន/ធ្វើការនៅ ... (ករណីណែនាំខ្លួនទៅកាន់មនុស្សច្រើន ឬគេឲ្យពេលវេលាច្រើនសម្រាប់ណែនាំ)។ គឺថាយើងមិនចាំបាច់ត្រូវរៀបរាប់ព័ត៌មានច្រើនអំពីខ្លួនឯងតាំងពីដំបូងឡើយ គឺរង់ចាំឆ្លើយនឹងសំណួររបស់គូសន្ទនា ដូចជា
⎯ ផ្ទះនៅណាដែរ?
⎯ អាយុប៉ុន្មានហើយ? (ដើម្បីដឹងថាអាយុបងឬប្អូន)
⎯ ចំណង់ចំណូលចិត្តអីគេ?
ជាដើម។ ចំពោះការណែនាំខ្លួននៅកន្លែងធ្វើការ ភាគច្រើន យើងតែងតែប្រាប់ឈ្មោះផ្នែកដែលខ្លួននៅ បន្ទាប់ពីប្រាប់ឈ្មោះ គឺថា ខ្ញុំឈ្មោះ ... នៅផ្នែក ...។

Post Office (Sakanan) — 17


បន្ទាប់មកទៀតរូបភាពទី ១៧ រូបភាពទី ១៧ គឺមិនខុសពីសំបុត្រនោះទេ មិនខុសពីការផ្ញើសំបុត្រនោះទេ គឺបុរសម្នាក់នោះ គាត់ត្រូវសរសេរអាសយដ្ឋានរបស់អ្នកទទួល អញ្ចឹងគាត់ត្រូវសរសេរឈ្មោះ អាសយដ្ឋាន ក៏ដូចជាលេខទូរស័ព្ទរបស់អ្នកទទួល ដើម្បីឲ្យអ្នករត់សំបុត្រងាយស្រួលនៅក្នុងការយកទៅឲ្យអ្នកទទួលឲ្យចំគោលដៅ អញ្ចឹងបុរសម្នាក់នោះ គាត់ក៏បានកំពុងតែកាន់ប៊ិច គាត់កាន់ប៊ិចសរសេរអាសយដ្ឋាន ក៏ដូចជាឈ្មោះរបស់អ្នកទទួល នៅលើប្រអប់បញ្ញើរបស់គាត់ ដើម្បីមុននឹងគាត់ផ្ញើ ព្រោះគាត់សរសេរបែបនេះ គឺងាយស្រួល ធ្វើឲ្យការិយាល័យប្រៃសណីយ៍ ឬក៏បុគ្គលិកការិយាល័យប្រៃសណីយ៍ យកអីវ៉ាន់នោះ ឬក៏យកសម្ភារៈ ឬក៏សៀវភៅរបស់គាត់នោះ ទៅឲ្យមិត្តភក្តិរបស់គាត់ចំគោលដៅតែម្ដង អញ្ចឹងគាត់ត្រូវសរសេរឲ្យបានច្បាស់ គាត់ត្រូវសរសេរឲ្យបានច្បាស់ ដើម្បីកុំឲ្យមានការភាន់ច្រឡំ ដូច្នេះគាត់ យើងឃើញនៅក្នុងរូបភាពនេះ គឺគាត់កំពុងតែសរសេរដោយយកចិត្តទុកដាក់ជាទីបំផុត ដោយគាត់កាន់ប៊ិចនៅក្នុងដៃស្ដាំ ហើយសរសេរ ដៃឆ្វេងរបស់គាត់គឺដាក់នៅលើប្រអប់ ដើម្បីទប់កុំឲ្យប្រអប់របស់គាត់រង្គើ នៅពេលដែលប្រអប់រង្គើគឺវាពិបាកសរសេរ ដូច្នេះគាត់ទប់ឲ្យនឹង ឲ្យប្រអប់របស់គាត់មានលំនឹង ដើម្បីងាយស្រួលក្នុងការសរសេរ។